Choć moda na sporty wodne w naszym kraju pojawiła się stosunkowo niedawno, windsurfing znany jest już od dobrych kilku dekad. Swoje początki ma w Stanach Zjednoczonych.

Zastanawialiście się kiedyś, jak rozwijał się windsurfing? Okazuje się, że historia tej dyscypliny nie jest pozbawiona trudnych momentów i punktów zwrotnych. Dziś, po niemal 70 latach od pierwszych projektów desek z żaglami możemy cieszyć się popularnością i łatwością dostępu do tego sportu.

• W 1948 roku Newman Bardy skonstruował przyrząd stanowiący połączenie deski z żaglem. Stale doskonaląc swój wynalazkiem w 1965 rozpoczął jego oficjalną sprzedaż, jednak obyło się bez oficjalnego opatentowania.
• Deska windsurfingowa niemal równolegle, bo w latach pięćdziesiątych ukazała się również w Wielkiej Brytanii za sprawą Petera Chilversa, a także w Australii. Za oficjalnych wynalazców tej dyscypliny uważa się jednak duet Schweitzera i Drake’a – przyjaciół z Kalifronii. Co ciekawe – pierwsza windsurfingowa konstrukcja ich autorstwa ważyła aż 27 kg. Tym razem doszło do przyznania patentu oraz sprzedaży desek na ogromną skalę.
• Pierwsze deski windsurfingowe były pozbawione strzemion i trapezu, co uniemożliwiało pływanie w trudnych warunkach. Ten fakt na kolejne lata zastopował rozwój modnej dziś dyscypliny. Dopiero stabilizujące elementy wynalezione w 1978 przez Larry’ego Stanleya pozwoliły na pływanie w praktycznie każdych okolicznościach.
• Kolejnym ważnym punktem w rozwoju windsurfingu było wynalezienie krótkiej deski, za czym stoi Hugh England.
• W 1977 Robby Naish zostaje mistrzem świata windsurfingu mając zaledwie 13 lat.
• W 1984 roku windsurfing staje się dyscypliną olimpijską.
• W latach 90 popularność wodnego sportu rośnie na tyle, że powszechnie uprawiają go ludzie w większości części świata. Sprzęt stale ewoluuje, stając się jednocześnie droższym. Z czasem windsurfing ponownie wpada w parabolę popularności – jego sława spada na skutek powstawania nowszych dyscyplin.
• Obecnie mamy do czynienia z renesansem sławy windsurfingu. Stale przybywa szkół i ośrodków, w których nawet najmłodsi – co niegdyś było nie do pomyślenia – mogą rozwijać się w tej dyscyplinie.